December 1998

In november 1998 heeft Bram Moolenaar (onze penningmeester) een bezoek gebracht aan het project in Kibaale. Hier is zijn verslag.

De vorige keer dat ik het project bezocht was in 1996, alweer twee jaar terug. Sindsdien is er weer veel veranderd. Er zijn een paar gebouwen bijgekomen, zoals een blok met lokalen voor de lagere school. Daarin zit ook een bibliotheekje. Verder is de woonruimte voor de leraren en voor personeel uitgebreid. De grootste veranderingen zijn echter bij de mensen. Er is meer werk geschoven naar de lokale bevolking. Alle leraren in de school zijn nu Ugandezen. Sinds kort ook de hoofdmeesters. Dit is weer een stap in de richting van het op eigen benen staan.

Er is een kliniekje opgezet om de medische verzorging te verbeteren. Een verpleegster uit Engeland, Ceri, organiseert dit. Er wordt nog gezocht naar een lokale verpleegster om haar te helpen en het werk later voort te zetten. Binnenkort wil Ceri o.a. een vaccinatie actie opstarten. Er wordt zoveel mogelijk samengewerkt met het nieuwe ziekenhuis in Rakai. Er zijn opstart kosten, bijvoorbeeld voor een koelkast, en er is geld nodig voor de materialen voor de verpleging. De patiënten kunnen dit allemaal niet betalen, dus hopen we dat we hier sponsors voor kunnen vinden.

Zaterdagochtend ben ik samen met Stephen drie kinderen gaan opzoeken. Stephen werkt op het project om in de gaten te houden of het goed gaat met de kinderen. En om ervoor te zorgen dat ze hulp krijgen als dat nodig is. Ik heb de kinderen thuis opgezocht, zodat ik kon zien waar ze wonen en een praatje kon maken met de familie. Alle drie de kinderen hebben hun ouders verloren en zijn ondergebracht bij familie. De kleine huisjes waar ze in wonen waren redelijk goed, maar bij een was een groot stuk pleisterwerk los en bij de ander lekte het dak een beetje. Geld voor reparatie hebben ze niet. Stephen zou kijken of er nog wat geld was om deze mensen te helpen. Dit is een kwestie van afwegen tussen hoeveel geld we nog hebben en hoe erg het probleem is (misschien dat iemand anders helemaal geen dak heeft). Ik laat dit graag over aan de mensen ter plekke, die hebben het beste overzicht.

Een van de kinderen, Geofry Kyoma, sponsor ik zelf. Ik had voor hem wat cadeautjes meegenomen. Geofry was er erg blij mee, maar lachen kon hij niet. Na wat heen en weer vragen bleek dat hij ziek was, waarschijnlijk had hij malaria. Stephen zou er voor zorgen dat hij behandeld wordt. De volgende week zag ik hem gelukkig weer op school, dus het ging al beter. Ik had ook nog wat ballonnen meegenomen voor de andere vijf kinderen in het gezin, die vonden ze prachtig. De oudste broer zorgt voor het gezin, door op hun stukje land bananen en maïs te verbouwen. En daarnaast moet hij nog "gewoon" naar school! De oude oma in het gezin kan slecht zien. Daarom kan ze niet meer op het land werken. Het is duidelijk dat Geofry mijn hulp hard nodig heeft!

Verder was het goed te zien dat Uganda vooruit gaat. Veel wegen zijn opgeknapt, en de weg naar Rakai, die altijd vol met gaten zat, is zelfs geasfalteerd. Er rijden nu twee (oude) bussen van Kibaale naar de hoofdstad Kampala. En de mensen op straat zien er beter gekleed uit. Dit is toch een teken dat het vooruit gaat. Maar er is nog steeds AIDS en andere ziektes. De armoede die hierdoor ontstaat als ouders wegvallen is gebleven. De weeskinderen profiteren nog niet van de vooruitgang. Zij hebben voorlopig onze hulp nog hard nodig.

Bram Moolenaar