November 2004

Bram Moolenaar, penningmeester van ICCF Holland, bezocht het Kibaale Children's centre in november 2004. Dit is zijn verslag.

Ik heb tijdens mijn bezoek veel fotos gemaakt. Klik op de plaatjes hieronder om een grotere versie te zien. Meer fotos zijn hier te vinden.

School Er zijn weer een paar klassen bijgekomen, een voor de basisschool en een voor de middelbare school. Over een paar jaar zijn er twee klassen op elk niveau. Bij de lagere school is een blok met twee klaslokalen gebouwd. De praktijkopleiding, met kleermakers-, timmer- en metselklassen, loopt nog steeds goed. De timmermannen in opleiding waren bezig met het maken van stoelen en tafels voor de nieuwe bibliotheek en studiezaal van de middelbare school. Een goed voorbeeld hoe de kinderen een bruikbaar vak leren. En tegelijk besparen we geld! Er zijn nu in totaal zo'n zevenhonderd kinderen in de school. De laatste klas van de basisschool, P7, deed examen tijdens de twee weken dat ik op het project was. Om de kinderen te helpen met hun studie mochten ze in de school slapen. Ze kunnen dan in de avonduren leren bij het licht van onze generator. Vierenveertig kinderen in S4, de hoogste klas van de middelbare school, deden hun laatste examens: biologie en kiswahili. Dit is voor hun de laatste klas op het project. Zodra de uitslagen binnen zijn moeten ze beslissen wat ze vervolgens gaan doen. We hopen dat velen kunnen gaan studeren, een leraren opleiding gaan doen of iets dergelijks. Maar dat kost veel geld. Niet alleen voor de opleiding, ze moeten ook een onderkomen regelen, aangezien deze scholen ver weg zijn. Dit soort vervolg opleidingen kunnen ze alleen doen als de sponsor aanbiedt het grootste deel van de kosten te betalen. Een opmerkelijke groep is de "special needs" klas. Het zijn vijf dove kinderen en vijf kinderen die licht geestelijk gehandicapt zijn. Ik sprak met hun lerares Judith. Het is voor haar een uitdaging om deze kinderen les te geven, omdat het erg veel tijd kost om ze iets bij te brengen. De vooruitgang die de kinderen boeken en de lach op hun gezicht is haar beloning. Deze kinderen worden nog niet gesponsord, terwijl ze extra leerkrachten nodig hebben en dus meer kosten. Maar we zullen zeker doorgaan met het helpen van deze behoeftige kinderen.

Jongens in de timmerklas maken stoelen voor de nieuwe bibliotheek Judith, lerares van de "special needs" klas

Zuster Annet praat met een patient in de kliniek; let op de tekst rechtsboven

Kliniek De kliniek was druk als altijd. Toen maandagmorgen de dokter arriveerde gingen de patiënten snel in de rij staan, wachtende op hun consult. Dit duurde de hele dag, de dokter ging pas naar huis toen het al donker was. Gelukkig krijgen we nu de meest gebruikte medicijnen van de overheid. Maar het personeel, behandeling van minder vaak voorkomende aandoeningen en dure medicijnen moeten nog steeds door ons betaald worden. De helft van de eenmalige donaties wordt hiervoor gebruikt.

Staf Er zijn nu vijf buitenlandse vrijwilligers. Jackie Ammeter is al vijf jaar de directeur van het project. Ze begrijpt de locale bevolking erg goed en weet hoe ze de problemen moet aanpakken die elke dag de kop opsteken. Kenny Corpeno doet nu de administratie van de gesponsorde kinderen. Alle brieven van en naar sponsors komen bij haar langs. Ze handelt ook speciale verzoeken af van kinderen die extra hulp nodig hebben, bijvoorbeeld wanneer ze geen eten meer hebben. Dat is helaas vaak gebeurt dit jaar, omdat er in de eerste helft van het jaar veel te weinig regen viel en oogsten mislukten. Ik ben blij dat ik Kenny heb leren kennen en hoop dat ik nog lang met haar kan samenwerken. Margaret Kolthammer doet de administratie van de school. Sandi en Earl helpen Jackie met wat er maar moet gebeuren. Een prima team, ik ben hen dankbaar voor hun gastvrijheid en gezelschap gedurende mijn bezoek. Er is een groot aantal Ugandese medewerkers op het project, ongeveer tachtig. Te veel om ze allemaal te leren kennen. Sommige van de veteranen zijn de opzichter Patrick en zijn vrouw en lerares Ellen, de welzijnswerker Cephas, de kok Bira en hoofdmeester Peter. Het is goed te zien dat zo veel werk door Ugandezen wordt gedaan en dat hun ervaring groeit. Ze vormen een sterk team dat het project draaiende houdt. Dat ze goed samenwerken kan afgeleid worden aan het groeiende aantal stellen dat er uit voortkomt :-).

Vrijwilligers: Jackie, Margaret, Earl, Sandi, Kenny (en ikzelf)

Murchison Falls

Problemen Is er niets negatiefs te melden? Nou, niet op grote schaal. Maar er zijn van die problemen die steeds weer terug komen, zoals meisjes die zwanger raken en voogden die kinderen mishandelen. Ook al doen we vele pogingen om dit te voorkomen, het gebeurt nog steeds. Ik denk dat we zeker door moeten gaan met veel moeite steken in het geven van voorlichting, zodat het aantal problemen op den duur minder wordt. Natuur De afgelopen jaren had ik maar beperkt tijd in Uganda en kon ik alleen het project in Kibaale bezoeken. Gelukkig had ik deze keer kans om een weekend naar Murchison Falls national park te gaan, een prachtig natuurpark. Er is geen landbouw in dit gebied, de wilde beesten hebben voorrang. Ik heb olifanten, giraffes, vele vogels en zelfs leeuwen gezien. De kern van het park is een gigantische waterval in de Nijl. Het water valt vijftig meter naar beneden met zoveel kracht dat de rotsen eromheen trillen. Dit park laat zien wat een prachtig land Uganda is.

Communicatie Als special doel voor deze reis wilde ik de communicatie faciliteiten op het project verbeteren. Dat is altijd een probleem geweest, aangezien internet en fax alleen in de stad te vinden zijn. Het antwoord op een simpele vraag duurt vaak weken. De mobiele telefoon werkt in de omgeving, maar het signaal bij het project is erg zwak. Ik had een speciale telefoon, antennes en kabels meegenomen om mee te experimenteren. Helaas is de telefoon kapot gegaan voordat ik enige metingen kon doen. Het duurde een week voordat duidelijk was dat reparatie niet mogelijk was. Het lukte om een soortgelijke telefoon aan te schaffen in de stad, maar die bleek niet met mijn antenne te werken. Dat was erg teleurstellend. Maar toen keerde het tij: de "village phone" die maanden terug al besteld was arriveerde twee dagen voor mijn vertrek. En daar bleken mijn antennes ook op te passen. Rondlopend met een antenne op een paal is het gelukt een aantal plaatsen te vinden met voldoende signaal. Daardoor is het nu mogelijk op het project een telefoon te gebruiken, zonder eerst een heuvel te hoeven beklimmen. De volgende stap is het opzetten van e-mail. Maar voor de "village phone" had ik geen computer kabel, dus dat lukte niet meer. Bovendien bleek voor e-mail een abonnement nodig te zijn, en dat kost meer. Hopelijk lukt het binnenkort om hier geld voor te reserveren en e-mail werkend te maken.

GSM antenne bij het kantoor

Conclusie

Ik had een hele goede tijd in Uganda en was erg blij om te zien dat het project prima draait. Meer en meer kinderen profiteren van ons werk en onze hulp. Ik kijk alweer uit naar mijn volgende reis!

Bram Moolenaar